Memleket meseleleri

Lübnan'a asker gönderilmesi onaylandı. Meclisin tavrı zaten belliydi. Halk istemediği için Irak'a asker göndermemiş olan ve buna dair pişmanlıklarını her fırsatta dile getiren vekillerimiz nedense (?) bu kez halka rağmen tezkereyi onayladılar. Amerikalı dostlarımız da bu karara pek sevindiler. Kendi milli sınırları içinde dahi söz sahibi olmayı beceremiş bir ülke neden Ortadoğu'da söz sahibi olmak ister ki? Bu konuda düşüncelerimi zaten biliyorsunuz. Benim "küçük" beynim içinde silah içeren, ölüm içeren hiçbir olguyu anlayamıyor, kavrayamıyor, taraf tutamıyor. Ne Hizbullah'tan yanayım, ne İsrail ve yanındakilerden.

Fotograftaki eserde Osman Bozkurt'un da vurguladığı gibi: "Sevgili kedicik, herşeye rağmen insanların kalplerinin aslında iyi olduğuna inanıyorum."
(ara not: Savaşa karşı Türk tasarımcıların yaptığı diğer eserleri şu sayfada görebilirsiniz.)

Hoop, başka konuya geçiyorum. Aşağıdaki iki farklı görüntü de Türkiye'den, İstanbul'dan. Son 4 gün içinde çekildi. Biri Rock'n Coke'dan, diğeri Fatih'te cenaze töreninden.





Bir tarafta festivale katıldığı, gönlünce eğlendiği için dejenere olmakla, kültürünü tanımamakla suçlanan cıvıl cıvıl bir gençlik kitlesi. Diğer tarafta sarıklı cüppeli, kara çarşaflı bir güruh. Ama hepsi T.C. kimlikli ve bu ülkenin vatandaşı. İşte Türkiye gerçeği. Gönül isterki festival görüntüleri çoğalsın (hatta festivaller çoğalsın, her şehre yayılsın, Adana'da da rock festivali olsun-dur dağılma, konuya dön), Fatih'te ki gibi görüntüler azalsın, yok olsun ama işte böyle bir karışımdan oluşuyor bu ülke.