2 gün sonra tam 4 yıl olacak. Halbuki ben 2 sene vermiştim kendime. Gidersin, biraz para biriktirirsin ve dönersin. Ankara'da yaşamaya devam edersin. Ya da İstanbul'a yerleşirsin. Ama Adana'ya geleli tam 4 yıl oldu! 4 yıl 1 ay önce rüyamda görsem peeh der geçerdim. Adana yaa! Ne bi akrabam var ne bi tanıdığım. Ne yolunu bilirim, ne havasını. Koca bir boşluk beynimde ve "ne olacak acaba" dürtüsü.
Şimdi şaka gibi geliyor ama yaptım ben bunu. Elimde bir valizle tek başıma geldim bu şehre. Üstelik kimseyi tanımadan. Tek bildiğim çalışacağım şirketin adı ve adresi. Daha doğrusu adres bile değil, sadece bir köy adı. Hiç korkmadım, hiç endişelenmedim. Ufak tefek teredütler oldu ama aşıldı hepsi. Ne de olsa ben güçlü bir kişiyim, her şeye alışır insan, oraya da alışırım dedim. Hem tek yaşıycan kızım, kapatırsın kapını, açarsın interneti, dünya elinin altında. Çıkmak istersen çıkarsın dışarı, elbet yaşayan birileri vardır orda dedim kendime. Ya öğretmen olsaydın, bak onlar da ellerinde valiz, gidiyorlar tek başlarına başka bir şehre, hatta köye. Ne var bunda bu kadar düşünecek? ...Ama Adana yaa!.. Off, be kızım, süper bir iş işte, daha ne istiyorum? Üstelik bu kadar da değil, boşandıktan sonra depresyona giren annem de böylece biraz kendine çeki düzen verir, herşeyi bana yıktı, bakkala bile gitmiyor. Ben Adana'ya gidersem o da dışarı çıkmaya başlar mecburen, kendine gelir yavaş yavaş. ..Ama ama.. Ya daha ne olsun? Hafta sonları çalışmayacağım artık. Evde durmamı gerektirecek birileri de olmayacak hem, böylece o çok istediğim dağcılığa da başlayabileceğim. ..Ya alışamazsam?... Niye, orada yaşayanlar da insan değil mi? Yaşayan nasıl yaşıyor? Ne olacak ki? Çok bunalırsam 2 haftaya bi gelirim Ankara'ya. ...Ev yok, bişey yok, nerde kalcam ben?... Dur hele bi gideyim bakalım oraya. Pansiyon mansiyon bi şeyler ayarlarım artık, koca kız oldum, kalırım bi süre orda, bi yandan da ev bakarım. Hem babamın eli armut toplamıyo ya, gelir o da yardım eder. ...Babam mı? Ya, bi de o var. Ya benle kalmak isterse, tek bırakmam derse?... Hoop, o kadar uzun boylu değil. Bunu daha önce, bırakıp gitmeden önce düşünseydi. Peşin peşin söyle istemediğini, tek yaşayacağını. Hem o kalırsa, kardeşim gelmez, annem gelmez evime. Açıkca anlat bunları...Off, ama nasıl, çok kırılır... Kırılmaz merak etme, buna hakkı yok... Neyse, bunu o zaman düşünürüm. Şimdi evrakları hazırla, valizi toparla. Ankara yağmurlu ama orası 35 derece, güneşli gözüküyor hava durumunda. Hırkamı giydim ama yanıma bi iki tane askılı bi şeyler alayım. ...Vedalaşağım insanlar var, daha bi sürü arkadaşı görmedim. Çok ani oldu bu karar ya... Aman be kızım, duyan da dünyanın bi ucuna gidiyorum sanır. Adana bu Adana. Otobüsle 6,5 saat. Nasıl olsa gelicem ara ara, o zamanlar görürüm milleti, üstelik hepsinin cebi var. Ulaşırım istediğim zaman.. Hadi bakalım, 23.30 arabasına. Sabah Adana'dasın!

Tam 4 yıl oldu!

Gelmeden iki gün önce bir rüya gördüm. Şalvarlı adamlar sokakta dolaşıyor, bense tek başıma bakıyorum korkuyla etrafıma. Aniden gözümü açtım ve "ne yapıyorum ben ya?!" dedim, gecenin bi yarısı. Güldüm sonra kendime, yeni hayatım hayırlı olsun :)

4 yıl...


(Dip not: Sokakta dolaşan şalvarlı adamlar yok Adana'nın benim yaşadığım bölümünde.)