Pazar, Haziran 25, 2006

Roger Waters'ın bana ettikleri

Anlamsızlaştım resmen, günlerdir gözümün önünden gitmiyor. Kulaklarım başka bir şey dinlemek istemiyor. Efsunlandık, büyülendik, bi şey oldu, sanki boyut atladık ve tekrar dünyaya dönemiyoruz. Üstünden 5 gün geçti ve ben bugün ağladım, konseri düşünüp ağladım. Bir daha böyle bir şey yaşayamayacağımı bildiğim için ağladım. Bir daha bu kadar geniş bir kitleye hitap edebilecek onun gibi bir müzisyen deha doğmayacağına inandığım için ağladım. Roger Waters'ı hissedip ağladım. Syd Barret'ı düşünüp ağladım. Fiona'nın ölümünü saymazsak eğer, en son gene onlar yüzünden ağlamıştım bu kadar. Orkun bende kaldığı ilk gece, sabaha kadar Pink Floyd dinlemişti de, ertesi gün Comfortably Numb beynimde çalıp durmuş, üniversite günlerimi hatırlamış, akşam eve kendimi zor atmış, salya sümük ağlamıştım! Evet, ruhumda acıyan bazı yerler vardı, anlatamadığım / anlatamayacağım. Onun da vardı beyninde kapalı duran bir sürü perde ama anlatmanın bir anlamı olmayacaktı. Ve artık ikimiz de halimizden memnun, keyifli birer uyuşuktuk. İlk kez gerçekten hissetmiştim Comfortably Numb'ı. Yıllardır dinlediğim parça ilk kez bu kadar titretmişti beni! Günlerce PF dinledim ardından. Ne kadar mükemmel olduklarını bir kez daha hatırladım.
Çok değil, iki ay sonra, 24.02.06'da şöyle bir yazı yazdı Mehmet Tez! Nası yaniydi, doğru muydu gerçekten, olabilir miydi böyle bir şey! Tam da onları tekrar keşfetmişken, mucize miydi yoksa bu! Ve 2-3 hafta sonra konserin kesinleştiği yazıldı gazetelerde. Evet, nihayet uğruna yaşanacak bir şey daha çıkmıştı! O günden sonra hemen hergün Okeania'ya ve ekşi sözlük'te şuraya baktım, gelişmeleri takip etmek en önemli konulardan biriydi benim için.
.
.
.

Tamam, fazla şişirmiycem kafanızı, sonuçta o gün geldi çattı ve biz oradaydık!
Fotografları da boş bi anımda yükleyeceğim artık buraya. Ama şimdilik PF alimi Okan'ın çektiği fotolara bakılabilir.
ps. İkinci fotoda sol baştaki şahıs tanıdık gelecek :)